Menu
Je hoeft helemaal geen burgemeester te zijn om volop te genieten van al het goede dat de zgn. burgemeestersreis te bieden heeft. Dankzij de vele contacten van de reisleiding in Suriname kom je op plekken waar je normaal als toerist niet zomaar komt: in de vergaderkamer van de Nederlandse ambassadeur, in de Nationale Assemblee (parlement), en bij verschillende sociale projecten waar je ook veel over het land kunt leren. Ook bij de excursies in het binnenland kom je op niet meteen voor de hand liggende plekken, zoals het gezondheidscentrum van Nieuw-Aurora, kerkgebouw met kerktoren en verschillende scholen.
De maaltijden waren zeer afwisselend en goed verzorgd, en we hebben steeds in prima accommodaties ons verblijf gehad, volgens mij behoren hotel Torarica en de jungle-cabana in Anaula tot de nationale top van Suriname. Vervoer was dik in orde met luxe privébus en met snelle korjalen met buitenboordmotor op de Surinamerivier. Er was zelfs tijd om nieuwe werkwoorden actief te gebruiken: ik bewaar de beste herinneringen aan het ‘hangmatteren’ en het ‘Parbo-reren’.
Kortom: we hebben genoten en kunnen de reis van harte aanbevelen. Tenzij je niet van comfortabel avontuur houdt……
Bernard Mencke, oud gemeentesecretaris Assen
“Suriname is genieten, ook al kom je er voor het eerst”
De Stichting Vriendschapsbanden Nederland Suriname (VNS) organiseerde in juli 2014 opnieuw een reis naar Suriname. Ditmaal waren het 32 (!) docenten die gedurende 14 dagen op ontdekkingstocht door het land trokken. De sfeer was uitstekend, ondanks het feit dat de meeste deelnemers elkaar alleen hadden ontmoet op een informatiedag in juni. Maar het enthousiasme groeide elke dag. Misschien lag dat ook wel aan Suriname zelf. De excursies, het eten, de gastvrijheid van SLM, Eco Resort Inn: het was allemaal een groot feest.
Absoluut hoogtepunt was het driedaagse verblijf in het binnenland. Dat merken we bij elke reis, ook dit jaar weer. Voor sommigen duurde het dan ook veel te kort. En daar is best wat voor te zeggen. Zodra je het oerwoud ruikt, ontstaat er als het ware een mystieke band. De geluiden van vogels en apen, de nachtelijke sterrenhemel, het gebadder in de soela, het luieren in een hangmat, eigenlijk wil niemand zo’n paradijs vrijwillig verlaten.
Er zijn mensen die het reizen in een groep verafschuwen. Maar het absolute winstpunt van een groepsreis is dat je ook graag alles wat je meemaakt kunt delen. Daardoor krijgen dit soort momenten, sensaties en emoties een extra kick. Niet alleen doorgewinterde ontdekkingsreizigers als biologie en aardrijkskunde leraren bloeiden op in het Surinaamse oerwoud. Ook hun collega’s van Vorming, Techniek, Nederlands en Engels genoten zichtbaar van deze driedaagse overdosis Surinaamse natuur. Hun leerlingen zullen het zonder twijfel nog vaak te horen krijgen.
De gemiddelde leeftijd van de groep was ongeveer 45 jaar. Niet de allerjongste, maar misschien wel de leergierigste. Dat laatste is bovendien een natuurlijke eigenschap van docenten. Daar was in het programma dan ook rekening mee gehouden.
Desondanks zijn 12 (effectieve) dagen niet genoeg om het hele land te ontdekken. Er is nog zoveel meer naast de plantagetocht in Commewijne, het bezoek aan Jodensavanne, de excursies naar historische gebouwen in Paramaribo, het bezoek aan De Nationale Assemblee, het middagje Cola kreek en de dagtocht naar Nickerie. Maar aan de andere kant, hoe lang je ook verblijft in Suriname, het wordt steeds duidelijker dat je er maar net aan bent begonnen.
Nederlandse docenten willen uiteraard graag weten hoe het toegaat op Surinaamse scholen. Daarom was er een speciale dag ingelast voor een bezoek aan onderwijsinstellingen: een middelbare school, het Instituut voor de Opleiding van Leraren (IOL) en de stichting Unu Pikin die zich toelegt op distributie, restauratie en recycling van schoolmaterialen. Daarbij zijn nuttige contacten gelegd en gegevens uitgewisseld. Ook dit onderdeel was maar een minimaal tipje van de sluier. Het Surinaamse onderwijs kent veel meer kanten. We zullen daar in de volgende reizen zeker rekening mee houden.
“Je komt hier echt helemaal bij, wat een heerlijkheid is het toch dat ik dit mee mag maken”
5 juli 2015
Aankomst Paramaribo en Cola Creek
Het was een lange dag gisteren. We vertrokken na ruim anderhalf uur vertraging omdat het vliegtuig waar wij mee zouden vliegen voor onderhoud in Parijs was geweest. Vannacht om half 5 Nederlandse tijd kon ik dan eindelijk mijn bed in kruipen en geloof me, daar was ik echt wel aan toe. Het bed ligt heerlijk, de airco is een uitkomst, de ligging van de kamer is iets minder, nl vlak bij de weg. Volgens de reisleider zal het de komende nacht rustiger zijn omdat de meeste mensen morgen weer aan het werk moeten en het gisteravond een uitgaansavond was. We zullen zien.
Vanmorgen zijn we na het ontbijt naar Fort Zeelandia gegaan. Op de weg er naartoe eerst maar even pinnen want je kunt niet overal met euro’s betalen. In de bloedhete zon is het gelukt om geld uit de automaat te halen, door het felle licht was niet goed te zien wat je allemaal moest doen maar uiteindelijk is het eenieder gelukt.
Daarna naar Fort Zeelandia. We kregen daar een rondleiding van een Nederlandse mevrouw die al jaren in Suriname woont. Zij kon uitgebreid vertellen over de historie van het fort.
Na het bezoek aan het fort richting Zanderij naar Cola Creek. Op de weg er naartoe was veel te zien. Ook hier is het weer verbazingwekkend hoe sommige mensen wonen, onder een golfplaten dak, zonder verhard pad naar je huis toe. Toen we in Cola Creek aankwamen kregen we eerst een lunch. Her duurde erg lang voordat het eten op tafel kwam dus ondertussen gingen mensen alvast zwemmen. Eén van de dames was zo enthousiast dat zij met kleren en al in het water sprong, en dit terwijl ze haar badpak meehad…… Maar goed, eenieder moet doen wat hij/zij leuk vindt.
Cola Creek heeft zijn naam te danken aan het feit dat het water zo bruin is dat het net op Cola lijkt als je erin ligt. Je mist dan alleen het koolzuur die je in de echte cola wel hebt. Het was zonder meer verfrissend. Anneke (één van de medereizigsters) trof in het water een oud-leerlinge die met haar ouders op vakantie was in Suriname. Dat was wel even grappig. Het meisje was op familiebezoek en dacht dat ze van die nare docenten af was maar nu bleek dat ze haar achterna waren gereisd
Op de weg naar Cola Creek kwamen we langs het stadion wat door Clarence Seedorf is gebouwd. Ik meende gelezen te hebben dat het nogal afgelegen lag maar ik vond dat eigenlijk wel meevallen. Het grootste gedeelte van de weg was prima te berijden, alleen het laatste gedeelte (o.a. het stuk waar het vliegtuig van de SLM 25 jaar geleden is neergekomen, was onverhard, met flinke kuilen. Op de terugweg lagen de kuilen vol met water omdat het ondertussen was begonnen te regenen. Een heerlijk tropisch buitje waar je, als je er doorheen moet, direct tot op je huid aan toe nat wordt.
De groep bestaat uit 22 mensen. Hieronder zijn 3 echtparen, 1 man alleen en verder allemaal vrouwen. Dan zijn er nog 2 mannen, Henk de reisleider en Michel die een keertje meeloopt met Henk om vervolgens over 2 weken zelf een groep te gaan begeleiden. Henk is oud-journalist van de Wereldomroep, heeft jaren in Suriname gewoond, en Michel werkt in het AMC en is verslingerd aan Suriname.
De meeste mensen komen vanuit het middelbaar onderwijs, een paar uit het basisonderwijs en 1 dame is mee met iemand die in het onderwijs werkzaam is geweest. Zij is dan ook de persoon die regelmatig roept; Gaat het weer over werk?? We hebben vakantie hoor!! En dan in onvervalst Rotterdams
Strakjes gaan we met de hele groep uit eten. We doen heel veel samen vandaar dat ik heel blij ben dat ik er niet voor heb gekozen om met iemand de kamer te delen. Op deze manier kun je weer even tot jezelf komen en hoef je niet de hele tijd met iemand bezig te zijn.
6 juli 2015
Stadswandeling, bezoek verschillende kerkgebouwen, markt en middagje vrij
Vanmorgen zijn we om 8 uur vanaf het hotel vertrokken richting het centrum. Allereerst zijn we langs diverse bezienswaardigheden geweest en hebben daar de nodige uitleg gehad. Het was vochtiger dan gisteren vandaar dat het zweet binnen no time van mijn lijf afgutste. Je moet je er maar aan overgeven en je er vooral niet druk over maken anders blijf je bezig.
Het was heel opvallend dat de reisleider standaard een plekje in de zon opzocht om zijn verhaal te vertellen. Wij zochten iedere keer de schaduw op en mistten daardoor soms de uitleg maar goed, als je het wil weten kun je het altijd nog opzoeken nietwaar?
Na de stadstour zijn we naar de basiliek van Paramaribo gegaan. Deze ziet er zowel van buiten als van binnen schitterend uit. Hij is helemaal afgewerkt met hout en is prima onderhouden. Tot mijn grote verbazing bleek daar ook het graf van Petrus Donders (ook wel bekend als Peerke Donders uit Tilburg) te zijn. Vrijwillige bijdragen voor het onderhoud van de kerk werden erg op prijs gesteld.
Na de basiliek kwamen we heel toevallig in de Volksmuziekschool van Paramaribo terecht. Helaas waren er op dat moment geen lessen omdat de kinderen tot 1 uur naar school moesten en wij er om 10 uur waren. We hebben er wel een rondleiding gehad. Het grootste probleem bij de muziekschool, is geld om de boel te onderhouden. Piano’s moeten vaak gestemd worden maar daar is vaak niet genoeg geld (meer) voor. Bovendien is er maar 1 pianostemmer in Paramaribo en die wil ermee gaan stoppen dus als iemand nog een leuke carrière ziet in pianostemmen? Je kunt hier zó terecht.
Daarna hebben we even iets gedronken want je moet er echt goed voor zorgen dat je voldoende drinkt, de zon is hier ongenadig. Tegenover het barretje stond de Hervormde kerk waar we de volgende uitleg kregen. Er lag een gastenboek en ook hier een collectebus met het opschrift “vrijwillige bijdrage”………
Vervolgens gingen we op weg naar de synagoge. Die werd op dit moment grondig onderhanden genomen maar we mochten evengoed binnenkijken en hebben er ook uitleg gekregen. Ook hier is men afhankelijk van giften en werden vrijwillige bijdragen op prijs gesteld…….
Helaas hadden we geen tijd meer om naar het Kwakoebeeld te gaan (Beeld wat in 1963 door premier Jopie Pengel is onthuld ter gelegenheid van de afschaffing van de slavernij op 1 juli 1863). Waarschijnlijk komen we daar op een later moment nog eens. Er staan trouwens veel beelden in Paramaribo en ze zien er goed uit.
Voor de lunch hadden we nog even de gelegenheid om de markt op te gaan. Leuk om te zien dat vissen hier zo in de open lucht op tafels worden schoongemaakt. De viskraam staat naast de groentekraam en ze doen er allemaal niet zo moeilijk over. Het is een beeld wat ik al vaker in het buitenland heb gezien, van de Keuringsdienst van Waren hebben ze volgens mij nog nooit van gehoord, evenmin als van de Arbo.
Na de lunch ben ik Marga, Annet en Charlotte de stad in gegaan op zoek naar een boekwinkel. Ik heb de verleiding weerstaan om er boeken te kopen en daar ben ik best wel een beetje trots op 😉 Er lagen leuke boeken voor school maar ja, ik heb ruim 7 kilo aan boeken meegenomen vanuit Nederland voor de basisscholen die we gaan bezoeken en dat is best een behoorlijk gewicht in je koffer. En om nou met de nodige kilo’s aan boeken weer terug te gaan zie ik niet zitten vandaar dat ik verstandig ben geweest hahahahaha.
Ondertussen dat ik dit zit te typen komt de regen weer met bakken uit de lucht vallen. De airco staat op 23 graden en als je niet beter weet is het net alsof je in de herfst bent beland. Toch frist het lekker op, het hoort er gewoon bij.
Vanavond moeten we om 8 uur bij De Gadrie zijn. We zijn heel benieuwd wat wij te eten krijgen, het eten van gisteravond was niet veel bijzonders. Gelukkig had ik niet zoveel honger en hoefde niet na afloop naar McDonalds, die ook hier, er net zo uitziet als in de rest van de wereld.
Nieuw Amsterdam, Mariënburg en Frederiksdorp o.l.v. Cynthia McCleod.
Vandaag stond in het teken van het bezoeken van Fort Nieuw Amsterdam, Mariënburg en Frederiksoord o.l.v Cynthia McCleod (schrijfster van o.a. Hoe duur was de suiker)
Om half negen vertrokken we via de Bosjesbrug (Wijdenboschbrug) richting Nieuw Amsterdam. Mevrouw Cynthia was met haar assistente Astrid ruim op tijd aanwezig. Meteen toen we gingen rijden begon de entertaining. Mevrouw Cynthia is docent geweest op Havo en Atheneum en zij kan vertellen……… We lagen constant in een deuk. Ze deed mij veel denken aan Tante Es (Jürgen Raymann) en we hingen aan haar lippen.
Allereerst gingen we naar Fort Nieuw Amsterdam, oftewel het Openlucht Museum Nieuw Amsterdam. Ze vertelde er over het oude slavenschip “Leusden” en over de ontberingen die de slaven aan boord hadden. Op hetzelfde moment waren er kinderen van een lagere school met hun juffrouw en mevrouw Cynthia nam de regie compleet over. Ze legde uit wat de betekenis was van de verschillende koetsen en ook de kinderen hingen aan haar lippen. Later gingen de kinderen weer met hun eigen juf verder maar het was wel heel leuk om te zien hoe e.e.a. verliep.
Daarna vertrokken we naar Mariënburg. In dit dorpje woonden vroeger voornamelijk de arbeiders die op de suikerplantage en in de fabriek werkten. Een aantal van ons ging ook mee met een man die ter plekke vertelde over de fabriek maar daar heb ik niet aan meegedaan. Het was er behoorlijk drassig, dus muggen, en ondanks het feit dat ik mij steeds goed insmeer weten die muggen iedere keer plekken te vinden waar net geen Deet zit met als gevolg dat ik nu toch al verschillende plekken op mijn benen heb. Gelukkig jeuken ze niet dus is er geen noodzaak om te krabben.
Na het bezoek aan Mariënburg gingen we naar de boot bij de Commewijnerivier, die ons over zou zetten naar Frederiksoord. Het was eerst nog de bedoeling om even via Alkmaar te gaan (op mijn verzoek) maar helaas ging dat niet door omdat verschillende mensen last hadden van diarree en daardoor niet te lang bij een toilet vandaan konden blijven. Op Frederiksoord hebben we gegeten, een uitgebreide Javaanse maaltijd, en deze was heel lekker. Helaas heb ik er niet heel erg van kunnen genieten omdat ook ik last kreeg van mijn darmen en het daarom eventjes heel rustig aan heb moeten doen. Gelukkig doet lauwe cola wonderen. Ik voel mij nu een stuk beter, bovendien is het na een fikse regenbui vanmiddag weer aardig opgefrist.
Toen we in het centrum kwamen is een aantal van ons uitgestapt en hebben in de boekwinkel een boek gekocht van Cynthia McCleod, opdat ze deze a.s. zaterdag, als wij met haar naar de Jodensavanne gaan, kan signeren.
Toen we terugkwamen in het hotel kregen we de vervelende mededeling dat Anneke, één van de deelneemster die met ons was uitgestapt, op de terugweg naar het hotel gevallen was omdat zij en haar man snel wilden zijn om voor de regenbui in het hotel terug te zijn. Zij is met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en had veel pijn. Het vermoeden bestaat dat zij haar arm(en) uit de kom heeft geraakt maar helemaal zeker waren de getuigen niet. We zullen het straks wel horen en hopen van harte dat het allemaal mee zal vallen. Het zou toch heel sneu zijn als ze verder niet meer mee kan met de groep.
Inmiddels is het 5 over half 7. Ik ga nog even met mijn benen omhoog liggen om even bij te komen, voordat we om half 8 weer aan de wandel gaan om te gaan eten.
8 juli 2015
Scholenbezoek Paramaribo en bezoek aan Unu Pikin (Onze Kinderen)
Gisteravond hebben we met de groep weer gezamenlijk gegeten, dit keer bij Zus en Zo, en ja……wéér kip maar dit keer wel hele lekkere kip. We kregen rijst met kip/kerrie en een heerlijk gemarineerde kippenpoot, tot op heden was dit de lekkerste maaltijd.
Tijdens de maaltijd schoof Michiel ook aan. Hij kwam vanuit het ziekenhuis met de mededeling dat zijn vrouw 2 armen had gebroken!! Haar rechterarm was op 3 plaatsen gebroken en in haar linkerarm zat een scheur. Het gevolg is dat zij met haar rechterarm in het gips zit en met haar linkerarm in een mitella. Het is voor hen nog niet zeker hoe de reis verder zal gaan verlopen, ze hopen mee te kunnen gaan naar Anaula omdat zij zich daar heel erg op verheugd hebben. Vooralsnog ligt zij nog even in het ziekenhuis en gaan daarom morgen niet mee naar Nickerie. Ontzettend sneu allemaal!!!
Toen we klaar waren met eten liep ik met Jeanette, Linda en Charlotte terug. Het werd ons ten sterkste afgeraden om via de Palmentuin te gaan omdat zich daar nogal eens dealers etc op zouden houden. Wij gingen dus keurig om het park heen en werden na een paar honderd meter aangesproken door een man die vertelde dat hij gek was op oude vrouwen. Nou vraag ik je!!!! Wij oude vrouwen!! Uiteraard reageerden wij niet op hem maar hij wist niet van ophouden, vandaar dat wij sneller gingen lopen maar dat kunstje kende hij ook. Hij bleef maar achter ons aangaan totdat wij in een gedeelte kwamen waar weer wat meer eethuisjes etc. waren. Op dat moment stopte er een auto en toen kregen wij helemaal de schrik te pakken. Die man zag dat en zei dat wij niet bang hoefden te zijn maar hij adviseerde ons dringend om ook die weg vooral niet meer te nemen en voortaan liever een stuk om te lopen waar meer mensen waren dan wat wij nu hadden gedaan. Uiteraard hebben wij die man bedankt en hem beloofd dat wij in het vervolg zijn raad op zouden volgen.
Vandaag stond dan in het teken van scholenbezoek en Unu Pikin. Onze groep werd opgedeeld in lagere school, LBO en Mulo om een grote invasie op de scholen te voorkomen. Ik heb mijn ogen uitgekeken………. De klassen waren niet bijster groot, ca. 25 leerlingen, maar de hele entourage en schoolmiddelen die zij tot hun beschikking hebben is, vergeleken met Nederland, werkelijk triest. De lokalen zijn allemaal open wat als gevolg heeft dat, als de kleuterklassen gaan zingen de groepen aan de andere kant van het gebouw dit kunnen horen. Er wordt klassikaal onderwijs gegeven, de juffrouw zit de hele ochtend achter haar bureau, er is totaal geen differentiatie en als de kinderen een vraag wordt gesteld en ze weten het niet, dan geeft de leerkracht het antwoord en gebiedt hun het antwoord op te schrijven. In de kleutergroep was een derdejaars stagiaire aan het werk en zij ging de kinderen een liedje aanleren. Allereerst kon zij het liedje niet voorspelen op de blokfluit, als zij de toon aangaf waarmee het liedje begon, startte zij zelf een aantal tonen lager dan de blokfluit. Zij was totaal niet toonvast en ondertussen gaf de leerkracht van achteruit de klas aan wat er allemaal fout ging, dit in het bijzijn van de kinderen en de Nederlandse leerkrachten. Niets geen positieve feedback maar keihard de waarheid dus incasseren maar.
De directrice vertelde dat zij sinds drie jaar hetzelfde systeem als Nederland hanteren, nl dat de 1e klas nu groep 3 heet. Uiteraard heb ik in groep 4 gekeken en was stomverbaasd dat zij met de Surinaamse versie van Taalactief (Taal met plezier) en Wereld in Getallen (Plezier in rekenen) werken. De thema’s die worden behandeld zijn exact de thema’s die in Taalactief staan, er staan alleen tekeningen in die meer op de Surinaamse cultuur slaan. Maar……de lidwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en zelfstandige naamwoorden worden ook aan de Surinaamse kinderen in groep 4 aangeboden!!!!
De kinderen van groep 2 waren verdeeld in 3 groepen. Een groep was bezig om een mozaïekfiguur, wat de juf had gemaakt, na te maken. De andere groep was bezig om een regenboog na te kleuren zoals de juf als voorbeeld had neergelegd en de derde groep was bezig om, wederom naar een voorbeeld van de juf, een fruitschaal na te maken door het in te vullen met propjes. Heel inspirerend allemaal……..
We hebben ook een muziekles bijgewoond. Met die juffrouw had ik echt te doen. Het waren kinderen uit groep 7 (dacht ik) en het was bizar hoe die kinderen zich gedroegen. Totaal respectloos. De juffrouw was een vakdocent muziek en ook hier kon je zien dat kinderen soms grondig misbruik kunnen maken van het feit dat hun eigen leerkracht niet voor de groep staat. Er waren 7 jongens die heel druk bezig waren met van alles en nog wat maar niet met de les. Ze liepen gewoon door de klas, praatten dwars de leerkracht heen, gingen ergens anders zitten, kortom; alle ingrediënten waren aanwezig om gek gillend de klas uit te rennen. Ik sprak de juffrouw later nog even en zij vertelde dat die jongens nu nog rustig waren en zij er twee uit had gestuurd………
Na het bezoek aan de school gingen we naar Roopram om daar Roti te eten en dat was lekker!!!!!! Alleen …….je eet het met je vingers en die ruiken nu, ondanks het vele wassen, nog steeds naar de kerrie. Hahahahahhaa.
Daarna gingen we naar Unu Pikin. Dit is een stichting die is opgezet door een Nederlandse mevrouw uit Hoorn die, vergelijkbaar met Fermento in Alkmaar, mensen met een beperking aan werk helpen. Er werken niet alleen mensen met een beperking, zij worden aangestuurd door anderen en repareren bijvoorbeeld schoolmeubilair en maken ook nieuwe meubels. Uitgebreide informatie is te vinden op de website www.stichtingunipikin.nl
Op de terugweg naar het hotel zijn Anette, Charlotte en ik uitgestapt met de bedoeling om naar Vaco (“onze” boekhandel) te gaan maar eerst wilden we naar een souvenirwinkel, een supermarkt en koffiedrinken bij McDonalds. Wel, in de souvenirwinkel waren we snel klaar, de supermarkt had ook niet wat wij wilden hebben dus naar McDonalds. Daar hebben we zo ONT-ZET-TEND gelachen!!!! Ik had er pijn in mijn buik van. De koffie was lekker, de sundae ijsjes ook en vooral de nootjes zónder saus op het ijsje van Anette waren een groot succes. Omdat het begon te regenen bleven we iets langer in McDonalds zitten dan onze bedoeling was en waren we uiteindelijk te laat om ons dagelijkse bezoek aan onze boekhandel uit te voeren.
Toen we terugliepen naar het hotel kwamen we twee Nederlandse studentes van de VU uit Amsterdam tegen. Zij waren aan het eind van hun eerste jaar en vertelden over hun ervaringen in Nickerie (waar wij morgen naar toe gaan en één nacht verblijven) en Anaula (waar wij 2 nachten zullen verblijven) Ze hebben ons nog wat goede tips aan de hand gedaan m.b.t de bezoeken daar en het was ontzettend leuk om hun ervaringen te horen.
Toen wij op het Onafhankelijkheidsplein liepen kwamen twee auto’s met een zwaailicht op hun dak (wat overigens niet aanstond) en daar tussenin een auto met geblindeerde ramen voorbij. Wij hadden het vermoeden dat daar een belangrijk persoon in zou moeten zitten. Dit werd bevestigd door militairen die bij het Kabinet van de President stonden. Desi Bouterse zou daar zijn. Ze wilden niet vertellen of hij al weg was of dat hij nog moest vertrekken maar wij zagen wel dat het inderdaad een belangrijk persoon moet zijn geweest gezien het feit dat er fotografen en cameraploegen aanwezig waren. Wel jammer dat wij hem niet in levenden lijve hebben gezien. Er stonden nog meer dure auto’s met geblindeerde ramen maar we zullen er waarschijnlijk nooit achter komen in welke auto hij nu daadwerkelijk zat.
Ik heb besloten om vanavond niet met de groep mee te gaan eten. Ik zit nog vol van vanmiddag en wilde, nadat ik lekker had gedoucht, niet opnieuw de warmte weer in. We moeten een tas inpakken met bagage voor een nacht omdat de tocht naar Nickerie teveel is om op een dag te doen. Onze koffers moeten we daarom inpakken en die worden opgeslagen in het hotel zodat we met een kleinere bus naar Nickerie kunnen gaan. Dit is wel zo makkelijk, overzichtelijk, voordeliger en gezelliger om het op deze manier te doen.
Ik wil de mensen die een reactie in mijn gastenboek hebben achtergelaten hier hartelijk voor bedanken. Leuk om jullie reacties te lezen. Ik ben helaas niet in staat om iedereen persoonlijk te antwoorden en hoop dat jullie, door mijn blog te lezen, antwoord krijgen op de vragen die jullie stelden. Ik kan helaas geen foto’s op mijn blog plaatsen omdat ik zo slim ben geweest om, vlak voor vertrek naar Suriname, een ander kabeltje mee te nemen waardoor ik geen foto’s van mijn fototoestel bij mijn blog kan plaatsen. Helaas lukt het mij ook niet om foto’s die ik op mij telefoon heb staan, op facebook te plaatsen, dus die houden jullie nog te goed.
Een lange, warme dag
Inmiddels zijn we aangekomen in Nieuw Nickerie. Het was een lange dag want we vertrokken al om 7 uur althans…………dat was de bedoeling. Voordat de bus er was, was het inmiddels half 8. Toen iedereen in de bus zou stoppen kwam Charlotte erachter dat ze haar portemonnee kwijt was. Ze had hem het laatste in het souvenirwinkeltje gebruikt dus was het ‘t meest logisch dat zij daar naar terugging. Om een lang verhaal kort te maken; de portemonnee was onvindbaar en zij heeft vanuit de bus met de alarmcentrale van de ANWB gebeld. Die hebben haar doorverbonden met de ING en zij heeft meteen haar pinpas en creditkaart kunnen blokkeren. Gelukkig konden ze haar geruststellen dat er nog geen bedragen extra van haar rekening waren gehaald dus er is hoop dat het ding mogelijk toch ergens in haar koffer zit die in Paramaribo is achtergebleven.
Onderweg zijn we even gestopt in Groningen waar Imke uiteraard even op de foto wilde bij het bord van de stad. In de rivier zouden zeekoeien moeten verblijven maar helaas hebben wij die niet gezien.
In de bus kregen we de mededeling dat het scholenbezoek helaas niet door kon gaan omdat een of andere hotemetoot in Paramaribo zich gepasseerd voelde. Henk had nl rechtstreeks contact opgenomen met de directeuren van de scholen en die waren akkoord gegaan maar die meneer in Paramaribo was het daar niet mee eens dus ging het niet door.
Onderweg zijn we bij de Zeedijk uitgestapt en hebben daar een dijkenbouwproject bekeken. De dijk werd aangelegd om overstromingen te voorkomen en te voorkomen dat de mangrovebossen zouden verdwijnen.
De weg naar Nickerie deed aan de Noord Hollandse polders denken. Lange, rechte wegen en veel grasvelden. De omgeving in Nickerie is duidelijk anders dan die van Paramaribo. Er staan veel meer palmbomen op dichtere stukken en de huizen zijn veelal van het type verval. Veel houten huizen en ouderwetse houten kerken.
10 juli 2015
Nieuw Nickerie
In Nieuw Nickerie wonen voornamelijk Hindoestaanse families. Het is een ons kent ons stad. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en zeer welwillend om vragen van ons te beantwoorden.
Het hotel was een deceptie vergeleken met het Eco Resort in Paramaribo. Het ziet er oud en een beetje haveloos uit. Ondanks dat was het er wel schoon en heb ik heerlijk geslapen.
Vanmorgen heb ik bij het ontbijt de boter maar laten staan. Die zag er nl voor de helft uit zoals het eruit moet zien en de andere helft zag grijs. Dit leek mij niet de bedoeling. Toen wij al enige tijd in de ontbijtzaal zaten ging de airco aan. Dat was echt een verademing. Ik heb het vanmorgen maar bij 2 broodjes kaas en een kopje thee gehouden, dat leek mij het beste.
Na het ontbijt hebben we de markt bezocht. Op deze markt stonden de lokale mensen groenten uit eigen tuin te verkopen.
Er hing een hele relaxte sfeer, er werd niet geschreeuwd zoals je dat wel vaker hoort in het buitenland maar alles ging koetelekoet. Aan de kant van het water werden meervallen aan land gebracht en vervolgens verkocht. Wat een joekels zaten daarbij zeg!! Ik begreep dat die beesten levend verkocht moesten worden. Dat was best een zielig gezicht, die beesten die steeds hun bek open en dicht doen, net alsof ze naar adem snakken. Naast de visboer werden ananassen verkocht, kan allemaal hier.
Om half tien vertrokken we vanaf het hotel naar de Stichting WIN. Dat is een welzijnsstichting die veel doet aan voorlichting, opzetten en onderhouden van een bibliotheek, dagbesteding voor ouderen en daaraan vast dan weer stageplekken creëren voor Nederlandse studenten. Deze studenten komen er niet zomaar in. Zij moeten zich aan kledingvoorschriften houden. Tevens wordt hen van tevoren uitgelegd dat het absoluut niet verstandig is om mannen mee te nemen naar hun eigen kamer om iets te drinken omdat die mannen toch echt hele andere bedoelingen hebben dan gezellig met elkaar een borreltje drinken. De stichting wil geen gedoe dus ondertekenen studenten ook een code waar zij zich aan dienen te houden.
Wij spraken twee studenten van de Hogeschool Arnhem die over twee weken naar huis gaan na een stage van tien maanden. Zij hebben het enorm naar hun zin gehad en hebben totaal geen zin om naar huis te gaan. Zij hadden een tentoonstelling georganiseerd met schilderstukken van een autistische jongen en het leuke is dat wij in het vliegtuig een stuk hebben gelezen over deze jongen.
Toen wij bij de stichting waren, werden er raadsleden geïnstalleerd van het district en van nog iets anders, dat weet ik even niet meer. Er was een bijeenkomst in de schouwburg. Dit was een groot betonnen gebouw, van buiten niet om aan te zien maar van binnen zeer functioneel. De stichting WIN heeft de schouwburg opgeknapt, buiten de schouwburg is een kunstgrasveld aangelegd om te voetballen. ‘s Morgens maken de scholen gebruik van dat grasveld, ‘s middags mag de jeugd het gratis gebruiken en ‘s avonds komen ouderen er tegen betaling sporten. Het grasveld is geschonken door de Suriprofs en de KNVB.
Tussen de middag hebben we weer bij hetzelfde restaurant geluncht als waar wij gistermiddag waren. Vanmiddag heb ik gekozen voor Surinaamse erwtensoep en een loempia. Die erwtensoep was ontzettend lekker. In plaats van worst zat er kip in, maar het smaakt echt uitstekend. In Nederland zou ik het niet in mijn hoofd halen om in de zomer erwtensoep te gaan eten!! De soep was wel dunner dan de soep die wij gewend zijn maar dat mag de pret niet drukken.
En dan weer dezelfde lange weg terug met als doel op tijd terug te zijn bij het hotel om Anneke en Michiel uit te zwaaien. Zij kunnen gelukkig vandaag terug naar Nederland. Dan moet ze nog vijf dagen wachten om te kijken of ze besmet is met de ziekenhuisbacterie MSRA. De informatie is inmiddels al naar Nederland gestuurd en over vijf dagen zal er beslist worden of ze geopereerd moet gaan worden. Het houdt ons allemaal wel bezig.
Ik ga zo douchen en eet in het hotel. Ik ben behoorlijk moe, de dagen zijn lang en de temperatuur is afmattend maar goed, ik wil niet klagen want dat wist ik van tevoren. Ik geniet nog steeds van het feit dat ik in Suriname ben. Het begint overigens al op te schieten, volgende week vrijdag is het alweer voorbij. Nog maar even niet aan denken en lekker genieten.
11 jul, 2015
Ik heb dezelfde kamer als vóór het vertrek naar Nickerie dus het voelde een beetje alsof ik thuiskwam. Vanmorgen konden we redelijk uitslapen, we hoefden pas om 8.15 u weg naar de Jodensavanne. De gids van vandaag was Cynthia McLeod. Ze deed vanmorgen eerst de stadswandeling nog eens dunnetjes over door heel veel dingen (opnieuw) te vertellen over de bezienswaardigheden tijdens onze rit door de stad. Toch was dit niet vervelend omdat zij het op zo’n leuke manier deed dat het beslist geen herhaling van zetten was. Tijdens een pauze heeft zij het boek wat ik in Paramaribo heb gekocht, gesigneerd.
Vanuit de stad was de rit ongeveer anderhalf uur naar Jodensavanne. Een stukje vóór de savanne hadden we een fotostop omdat we een prachtige boom zagen. Ik wilde naar de boom rennen maar gleed uit omdat het er nogal drassig was. Ik zakte met mijn schoenen in de blubber en ook de achterkant was behoorlijk gravelachtig gekleurd. Mijn schoenen en voeten heb ik in een wasbak schoon kunnen maken, de broek heb ik laten drogen en naderhand uitgeklopt. Hij is nu nog wel een beetje gekleurd maar dat zal er in de was wel uitgaan. Gelukkig had ik mij net voor ons vertrek nog omgekleed want eerst had ik een nieuwe korte witte broek aan…….Meteen toen wij uit de bus stapten zagen wij een hele grote blauwe vlinder. Dit zou betekenen dat de lucht daar zuiver was. We merkten ook wel degelijk verschil tussen de stad en de atmosfeer in het bos. Het rook er lekker en je kreeg letterlijk meer lucht. Cynthia had witte bloem meegenomen. Dit veegde zij uit over een paar graven om zodoende de tekst goed te kunnen lezen. Allereerst klopte zij drie keer op het graf en zei dat wij niet kwamen om te storen maar om te groeten. Dit schijnt een gebruik in Suriname te zijn. Ze liet ons ook de graven van verschillende “klassen” zien, iemand die uit een minder rijk milieu kwam en mensen die uit het betere milieu kwamen. Er lagen ook graven van de familie de la Parra, voorouders van Pim de la Parra.
Na de Jodensavanne zijn we naar een kreek geweest waar ik de naam niet van heb onthouden. Er zijn zoveel kreken hier, sommige waar je entree voor moet betalen en andere waar je zo in kunt. Het was in ieder geval op een voormalig landgoed van oud-president Pengel.
Het was er ontzettend druk het was gesitueerd bij een indianendorp maar van indianen hebben we niet veel gezien. Vervolgens zijn we doorgereden naar Wakoeriekreek. Daar was het een stuk rustiger. Ook daar was het water bruin. Sommige groepsleden vonden het maar niets om in water te zwemmen waarvan je de bodem niet kunt zien. Ik heb wel gezwommen, ik vond het veel te warm om over allerlei “enge” dingen na te moeten denken. Als de Surinaamse mensen er zelf geen problemen mee hebben en het als een uitje zien, waarom moeten wij dan moeilijk doen?
Op de terugweg hebben we heerlijk in de bus zitten zingen. Allerlei gouwe ouwen kwamen voorbij. Dat was echt lachen. Cynthia deed zelf ook nog een duit in het zakje door bepaalde liedjes te zingen die wij allemaal kenden. Omdat haar zoon vandaag 51 werd stelde zij voor om even bij hem langs te gaan en voor hem te zingen. Grappige bijkomstigheid is, dat de kleinzoon van Cynthia, de zoon van de jarige job, in Harlingen op school zit op de MAS en één van zijn docenten (Tom) ook mee is op deze reis. We zeiden al tegen Tom dat dit het kortste huisbezoek is waar hij de meeste kilometers voor heeft moeten reizen. De zoon van Cynthia vond het ontzettend leuk dat wij even langskwamen en Cynthia genoot van alle liedjes die wij voor haar zongen.
En zo is er dan weer een dag voorbij en ook de eerste week zit er alweer op. Ik heb het gevoel dat ik al heel lang in Suriname ben, dat komt natuurlijk door allerlei indrukken die we opdoen. De vochtige hitte is niet altijd prettig maar als je af en toe af kunt koelen is het heerlijk!!!
Later kwamen we met een man in gesprek die aan het eind vertelde dat hij de broer van Sylvana Simons was. Hij was ook een bekende dammer en had eigenlijk deze week aan de Heerhugowaard Open mee moeten doen maar het ministerie had een beetje moeilijk over zijn visum gedaan. Uiteindelijk is dat opgelost en gaat hij a.s. donderdag naar Nijmegen om daar mee te doen aan de Nijmegen Open. Hij wilde zelf niet op de foto maar zijn vogeltje mocht wel gefotografeerd worden.
Nadat wij een tijd met hem hadden staan praten gingen we verder en werden we aangesproken door iemand die oorspronkelijk uit Utrecht kwam en nu met haar gezin op Aruba woont. Zij vertelde dat ze zo’n leuk boek had gelezen t.w. Waarom, daarom van Roué Verveer. Deze man komt a.s. vrijdag in Paramaribo bij “onze” boekhandel om zijn boek te signeren. Zij bleek ook in het onderwijs werkzaam te zijn en we hebben een hele tijd gezellig met haar staan praten. Het onderwijs op Aruba ligt op een aardig hoog niveau. Haar dochter (eind gr. 3) werd getest en kwam uit op niveau midden 4. Zij dacht dat dat heel goed was maar helaas, op Aruba ligt de lat beduidend hoger want het meisje zou niveau midden groep 5 moeten halen………
Vervolgens zijn we naar de Basiliek gegaan. Om 10 uur begon de mis en dat was een mix van Latijnse en Nederlandse liederen. De kerk zat aardig vol (volgens onze begrippen), er was een prachtig koor en we hadden het idee dat de pastoor toch wel met beide benen op de grond stond. Zijn preek was zondermeer interessant om naar te luisteren.
Na de kerk hebben we geluncht bij Zus en Zo. We hebben heerlijk zitten kletsen en konden ondertussen schuilen voor de regen. Tegen de tijd dat we weer weg wilden was het droog geweest en begon het weer te regenen……..pffffft. Het is sowieso een regenachtige dag vandaag, in tegenstelling tot gisteren, toen is er nagenoeg geen druppel gevallen.
Onderweg naar het hotel liepen we lang Bar Zuid. Daar hadden ze kennelijk in de gaten dat wij Nederlanders waren en werd Andre Hazes keihard aangezet. Wij gingen er al zingend op af en hebben daar nog wat gedronken en hebben heerlijk meegezongen met de muziek die de Canadese barkeeper opzette. (De Dijk, Van Dik Hout, Andre Hazes, Ramses Shaffy, echt genieten!!!
Nu even afkoelen in het zwembad en bedenken waar we vanavond gaan eten
Gisteravond zouden we naar de Blauwgrond gaan. Omdat het zo vreselijk hard regende (en dit bleef doen) besloten we om in het hotel te eten. Dit was een prima keuze. Na het eten konden we daardoor meteen naar bed en dat was er-rug prettig.
Vanmorgen vertrokken we dus naar Anaula in de jungle. Onderweg hebben we heel wat Marronsdorpen gezien. Je staat versteld van de huisjes waar de mensen in wonen. Onderweg in de bus vertelde Charlotte over haar familie die een reünie had en het feit dat iedereen dan allerlei dingen op gaat voeren. Dat bracht mij op het idee haar te vragen of zij Sam ten Velden kende. Dit bleek inderdaad het geval te zijn. Haar zus heeft een relatie gehad met Jos ten Velden, de broer van Gabriël, (dit om verwarring te voorkomen)
Ik weet niet of ik dit al eerder heb vermeld maar Anneke die ook mee is tijdens deze reis was een collega van Clemens ten Velden op Schiphol in de verkeersleiding. Hoe klein is de wereld??
De rit naar Anaula duurde ongeveer 3 uur maar omdat ik onderweg een goed boek aan het lezen was leek het allemaal niet zo lang te duren. Aangekomen bij Atjoni was het een drukte van belang. Allerlei koraalbootjes lagen aan de kant. Hele inboedels, matrassen en golfplaten werden met die boten vervoerd. De toeristen moesten allemaal een zwemvest om, dit om te voorkomen dat, wanneer de boot om zou slaan, iemand zou verdrinken.
Na ongeveer een uur varen kwamen we bij het resort Anaula. Het ziet er werkelijk prachtig uit. Er zijn nog een paar andere gezinnen die zelfstandig via een touroperator de trip hebben geboekt. In dat gezelschap zit een echtpaar wat momenteel op Curaçao woont. Een van haar kinderen zit in de klas bij de dochter van Daphne, een collega van mij die voor drie jaar naar Curaçao is verhuisd. Uiteraard kent zij Daphne ook. Daar komt nog bij dat zij in Schagen woont en bij The Irish Cottage heeft gewerkt in Nieuwe Niedorp. De Irish Cottage is een restaurant van Paul en Marjan met hun “zoon” Edwin. Milou kent hen wel om zij ook de eigenaren waren van De Koperen Ketel, het restaurant waar Milou haar eerste bijbaantje had. Ze vertelde dat zij er 5 jaar heeft gewerkt maar toen is gestopt, o.a. vanwege het vreemde fooienpotbeleid, een verhaal wat mij niet onbekend voorkwam.
Om 17 uur zijn we naar een stroomversnelling in de Surinamerivier gevaren, hebben daar gezwommen en ons mee laten voeren door de stroom. Het was heerlijk. Toch heb ik het zelf maar een keer gedaan omdat er behoorlijk wat rotsblokken in het water lagen en je goed uit moest kijken dat je je niet bezeerde. Toen we weer bijna bij het resort waren kwamen we een Kaaiman tegen. Hij lag daar heerlijk rustig bij een boom te dobberen. Om 19.45 gaan we weer een boottocht maken in de hoop om kaaimannen in het donker te kunnen spotten. Daarna gaan we (weer) eten. Ik ben bang dat ik maar een vrachtvliegtuig moet huren als ik terugga vanwege al het eten wat je hier krijgt.
Gisteravond is het zoeken naar Kaaimannen niet doorgegaan. Het begon te regenen en dat bleef het een tijdje doen dus het had geen zin om in een kletsnatte boot te stappen. Daarom bleven we in het resort en konden we rustig eten en daarna nog lekker natafelen.
Na het eten kreeg een aantal gasten een vogelspin in het oog. Hij bewoog zich voort langs het dak. Het was een flinke, beste, harige spin, echt griezelig. Zoiets moet je niet in je cabin krijgen want dan doe je geen oog meer dicht.
Rond half 11 gingen we naar bed. Charlotte, Marga en ik deelden een cabin. Zij hadden ieder een tweepersoonsbed en ik sliep in een eenpersoons. Uiteraard heb ik ze van tevoren gewaarschuwd dat ik de naam heb een echte snurker te zijn maar dat weerhield hen niet om toch met mij een cabin te delen. Ik heb overigens geen klachten gehad vanmorgen dus…… Rondom de bedden hingen klamboes maar dat was niet echt nodig, er waren nauwelijks muggen. De Deet met 50% uit Nederland werkt overigens minder goed dan de Deet met 27% uit Suriname.
Vanmorgen hebben we weer een uitgebreid ontbijt gekregen. Tijdens het ontbijt kregen we een paar doodskopaapjes in het vizier waarop de plaatselijke gids naar hen toe ging en hen bananen voerde. Het was echt schattig om te zien temeer omdat er een Nederlands jongetje van ongeveer 7 jaar de aapjes ook ging voeren. Hij vond het prachtig en wij vonden dat ook weer leuk om te zien. Zo vermaak je elkaar nietwaar?
Na het ontbijt zijn we met de korjaal naar Nieuw Aurora gegaan. Dit dorp is van Marrons en heeft ca 3000 inwoners. In het eerste deel van het dorp stonden de scholen. De eerste school waar wij kwamen was een openbare school. Daar heeft een deel van onze groep hun materiaal uitgedeeld. De kinderen waren erg blij met het materiaal. De hoofdonderwijzer vertelde dat zijn school langzamerhand begon te groeien maar dat er geen geld was voor materialen. We hebben de mediatheek gezien en die was gevuld met houten rekken waarop flesjes water en toiletrollen lagen. In een ander deel van de kast lag een stapeltje boeken die in hun eigen taal was geschreven en het andere stapeltje waren boekje van de supermarkt Plus “Max bakt een taart”. Het was ontroerend om te zien hoe de kinderen reageerden op de spulletjes die werden meegebracht.
De andere school was een evangelische school. Zij hadden beduidend meer materiaal en de kinderen waren ook wat brutaler toen de materialen werden uitgedeeld. Ook hier zag ik de methode Plezier in Taal (in Ned. Taalactief) en Rekenen met plezier (in Ned. Wereld in getallen) De diverse hoeken in de kleutergroep waren bijzonder summier ingericht. Als je zoiets ziet realiseer je je pas hoe goed wij het hebben in Nederland. Overal zaten de leerkrachten achter hun bureau, differentiatie werd niet toegepast en de materialen waren zeer versleten. Toch spelen de kinderen blij buiten met een bal of doen aan zaklopen. Bij deze school was een naschoolse opvang en werd er door vier vrouwen eten gekookt. Ze wilden niet gefotografeerd worden omdat zij bang waren dat er dan een stukje van hun ziel wordt meegenomen. Toch mochten we ze tegen betaling fotograferen…….over “je ziel verkopen” gesproken….
Tussen de middag kregen we een warme maaltijd. Dit was een bijzonder lekkere spaghetti maaltijd mét gehakt, heerlijke groente én kaas. De eigenaar is een Surinaamse Nederlander, vandaar deze keuze van eten denk ik.
Na het bezoek aan de scholen zijn we naar het meer traditionele dorp gegaan. Daar mochten we de mensen niet fotograferen. Toch was er een moeder die toestemming gaf om haar kinderen te fotograferen, wat een heel mooi plaatje opleverde. Het jongetje had yoghurt gegeten en de restanten zaten nog op zijn gezicht. Hij ging er helemaal voor zitten.
Stieneke had aan het begin van de dorpswandeling knuffeltjes uitgedeeld aan de kinderen en wij zagen de kinderen later weer terug met de knuffeltjes stevig in hun hand. Ze waren er zó blij mee!!!
Vanmiddag hadden we een rustige middag en hebben een tijdje aan het zwembad gezeten. Op dit moment is de groep een wandeling door het bos aan het maken maar ik had er behoefte aan om rustig op het resort te blijven. Nu zit ik dit te typen onder een ventilator in een oase van rust. Je komt hier echt helemaal bij, wat een heerlijkheid is het toch dat ik dit mee mag maken. Als het vanavond droog blijft gaan we alsnog de kaaimannentocht doen en daarna is er een optreden van een groep met bongo’s etc. Ik ben benieuwd.
Goodbye jungle, goodbye Anaula
Gisteravond zijn we met de korjaals kaaimannen gaan spotten. De Surinaamse reisleider zat voor op de boot met een lantaarn in zijn hand. We gingen nl pas weg toen het donker was. Het is verbazingwekkend hoe snel hij zo’n beest in de gaten heeft, maar ook hoe hij en zijn bestuurder tussen de keien door laveerden. Op een gegeven moment kreeg hij er een in de gaten die al met al zo’n anderhalve meter was. Hij zat model op een steen en gelukkig is het gelukt om foto’s te maken. Omdat die foto’s op mijn fototoestel staan is het helaas niet mogelijk om ze nu te plaatsen dus dat zal nog even moeten wachten totdat ik weer thuis ben.
Het was best wel spannend om die beesten te gaan spotten, temeer omdat het dreigde te gaan onweren. Als je dan in zo’n korjaal zit in het pikkedonker, met de nodige bliksemflitsen om je heen, ben je blij dat ze besluiten om na twee gespotte beesten weer terug te gaan naar het resort. Op het laatste stukje begon het even stevig te regenen maar dankzij de enorme zwemvesten die wij om moesten hebben bleven we nog redelijk droog.
Toen we terugkwamen werd er eerst weer gegeten en daarna was er een voorstelling van de dorpsbewoners van Nieuw Aurora, met trommels. De danseres werkt overdag in het resort dus die kenden we al een beetje. Het leek niet echt of ze er zin in hadden. Ze stonden nogal verveeld te spelen, later werd dit beter toen wij mee gingen dansen. Ze hadden nl gezegd dat ze zouden stoppen als wij niet mee zouden dansen en dat schijnt een belediging te zijn voor die groep dus ja, wat doe je dan? Je staat op, doet je schoenen uit en doet, zo goed en zo kwaad als het gaat, gewoon mee. Marga had het dansen het meest onder de knie. Zij kreeg op een bepaald moment een doek omgeknoopt door 1 van de dames en onder groot applaus en gejuich heeft zij een hele tijd gedanst.
Vanmorgen hebben we eerst ontbeten en heb ik gekeken of ik een antwoord had ontvangen van Roué Verveer, een Surinaamse cabaretier en schrijver. Er heeft nog niet zo lang geleden een artikel over hem gestaan in De Volkskrant vanwege het boek ” Waarom, daarom”, wat onlangs is uitgekomen. Hij is a.s. vrijdag bij Zus en Zo om zijn boek te signeren maar omdat wij dan alweer teruggaan naar Nederland is het helaas niet mogelijk om naar de signeersessie te gaan. Ik heb hem gisteravond een berichtje gestuurd via Facebook en hem gevraagd of er een gelegenheid is om hem te ontmoeten en dat gaat a.s. vrijdag om 10 uur gebeuren. Helemaal te gek!!!
Om 11.30u kregen wij weer een uitgebreide lunch en vervolgens zijn wij om 12.00 u op de korjaal gestapt op weg naar Atjoni waar onze bus weer klaarstond om ons terug te brengen naar Paramaribo. Een busje ging direct terug met Ingrid, Jeanne, Tom, Jaennet en Michel, de andere bus ging via Brokopondo terug. Het was maar een heel klein stukje om en ik ben blij dat ik mee ben gegaan. Als je je realiseert dat daar hele dorpen onder water zijn gezet om die stuwdam te kunnen bouwen, en je ziet de kruinen van de bomen nog boven het water uitsteken, dan moet dat bijzonder veel impact hebben gehad op de mensen die noodgedwongen hun dorp moesten verlaten en ergens anders weer opnieuw moesten beginnen.
Op de terugweg ben ik in het boek “De groeten aan de Koningin” begonnen en dat boek is zeer toepasselijk om dat nu te lezen omdat het over het gebied gaat waarin ik de afgelopen dagen ben geweest.
Toen we net terugkwamen in Paramaribo goot het weer van de lucht en we hopen van harte dat het zo direct droog wordt omdat we dan bij ’t Vat gaan eten en we daar lopend naar toe moeten. Het zijn geen buitjes zoals wij die gewend zijn dus……………
Morgen naar de Assemblée, de Ambassade en vervolgens de stad in om souvenirs te kopen. We moeten morgenmiddag wel, omdat de winkels vrijdag dicht zijn i.v.m. het einde van de Ramadan en eenieder die geen moslim is, dit op vrijdag wel is dus een reden heeft om de tent te sluiten.
Tja, en dan zit het er al bijna op………….
Nationale Assemblée en de Nederlandse ambassade
Vandaag moesten we min of meer gekleed zijn voor een officieel bezoek. Dit hield in dat de heren een stropdas om moesten hebben. De dames hoefden niet persé heel chique maar strandkleding werd niet op prijs gesteld. Allereerst gingen we naar de Nationale Assemblée. We werden daar ontvangen en kwamen in de vergaderzaal van de Assemblée. We mochten wel op de stoelen van de ministers zitten maar niet op de stoel van de president. Je mocht er wel achter staan en er dan een foto van maken. Bij alle stoelen stonden naambordjes en uiteraard werden er foto’s gemaakt bij de stoel van Ronny Brunswijk. Vervolgens werd uitleg gegeven over het werk van de Tweede Kamer met ondersteuning van de computer. Helaas was de groep te groot om alles te kunnen volgen maar het is mogelijk, voor hen die dat willen, om het thuis op je gemak via internet te bekijken.
Na het bezoek aan de Assemblée hadden we even de tijd om naar de markt te gaan. Vorige week waren we al op de markt geweest maar we hebben toen een heel stuk niet gezien dus dat hebben we vandaag even overgedaan.
Beneden waren de etenswaren en boven de kleding. Ik kreeg heel sterk het gevoel dat ik op de Zwarte Markt in Beverwijk rondliep. Wat dat aangaat hoef je dus niet ver te gaan reizen.
Om 12 uur werden we op de Nederlandse ambassade verwacht en werden daar welkom geheten door een Nederlandse mevrouw die 25 jaar geleden naar Suriname emigreerde met haar Surinaamse man en 24 jaar bij de ambassade werkt. Haar collega werkt sinds 1,5 jaar bij de Nederlandse ambassade. Hij werkte hiervoor voor de VN in Zwitserland. Zij hadden een uur de tijd om ons het e.e.a. te vertellen en onze vragen te beantwoorden. Ik dacht altijd dat landen zoals Suriname uitstekend geschikt zijn voor zonne-energie maar dit blijkt dus niet het geval te zijn. Allereerst vanwege het hoge vochtigheidsgehalte en ten tweede omdat de energieprijzen dermate laag zijn dat investeren in zonne-energie eenvoudigweg niet rendabel is. Hetgeen zij vertelden was bijzonder interessant en ook dit bezoek ervaar ik als een meerwaarde van mijn bezoek aan Suriname. Tijdens hun verhaal begon het gebouw te bewegen. Ik dacht eerst dat er iemand liep, toen dit niet het geval bleek te zijn dacht ik dat het misschien door vermoeidheid kwam maar meerdere mensen van onze groep hadden het gevoeld. Iemand opperde dat het misschien een aardbeving was maar het gekke was dat de mensen van de ambassade het zelf niet gevoeld hadden. Later bleek dat het wel degelijk een aardbeving is geweest. Bij Barbados was een aardbeving van 6.5 op de schaal van Richter.
Na het bezoek aan de ambassade hebben we geluncht bij De Gadrie en zagen dat er 2 Nederlandse meisjes in hun bikini op de rand bij de Surinamerivier lagen te zonnen. Dit is voor Surinaamse begrippen ondenkbaar.
Zij kunnen zich absoluut niet voorstellen waarom mensen dit doen en ik moet eerlijk zeggen dat ik de Surinaamse mensen begrijp. De plek om te zonnen is niet goed gekozen en getuigt niet echt van het respecteren van de plaatselijke gebruiken. Vervolgens zijn we de stad ingegaan om souvenirs te kopen. Morgen zijn i.v.m. het Suikerfeest alleen de Chinese winkels open dus als je iets wilde kopen moest je het nu doen. Ik kan jullie vertellen dat dit aardig gelukt is hahahahahha
Mijn koffer is ruim 7 kg lichter dan op de heenweg dus er kan aardig wat in voor de terugweg
Aan alles komt een eind dus ook aan deze reis maar voor het zover is stonden er nog twee dingen op het programma t.w.; het begin van het Suikerfeest en de signeersessie met Roué Verveer.
Voor het begin van het Suikerfeest moesten we vroeg uit bed want om 7 uur zou dat beginnen op het Onafhankelijkheidsplein met een openbare gebedsdienst. Het was nog akelig stil toen we in de buurt van het plein kwamen en even later bleek waarom; een deel van het plein (wat uit gras bestond) stond onder water en de brandweer was bezig om het weg te pompen. Het had de nacht ervoor behoorlijk geregend en het was ook niet te doen om de gebedskleedjes neer te leggen.
Om 8 uur was het dan eindelijk zover dat ze konden beginnen. Vooraan de mannen, dan een tijdje niets en daarna de vrouwen. Aan de zijkant waren partytentjes neergezet waar voornamelijk vrouwen zaten. Vrouwen die bv ongesteld waren mochten niet bij de anderen zitten. Er was ook een handjevol toeristen, waaronder wij. Tijdens het eerste gedeelte hadden de meeste vrouwen een wit kleed over hun kleding aan, dit is de gewoonte tijdens de gebedsdienst.
Na het gebed ontdeden zij zich van deze kleding en ging de bijeenkomst verder met toespraken van diverse mensen. We hebben ca 20 minuten meegemaakt en zijn toen teruggegaan naar het hotel om te gaan ontbijten
Om 10 uur hadden we in Torarica een afspraak met Roué Verveer. Hij zat in de ontbijtzaal toen wij kwamen en had ons snel in de gaten. We hadden nl niet precies afgesproken waar we hem zouden ontmoeten. Het was duidelijk dat hij heel veel plezier in deze sessie had. Hij vertelde dat hij in Torarica logeerde omdat hij daar twee optredens zou verzorgen. De kaarten daar kosten 150 SRD (ca 50 euro). De mensen die daar komen zijn zij die gezien willen worden. De meesten komen niet echt voor de show. Hij gaat ook nog optreden in de Thalia, de schouwburg van Paramaribo. De optredens in Thalia kostten 60 SRD (ca. 20 euro) en die zijn volgens Roué het leukst omdat daar mensen komen die wél speciaal voor de show komen.
Het was de bedoeling dat er vier optredens verzorgd zouden worden maar dit zijn er uiteindelijk negen geworden in acht dagen tijd. Als je dit leest zou Roué misschien arrogant over kunnen komen maar dit is absoluut niet het geval. Hij is wars van sterallures, goedlachs en bereid om overal op te antwoorden en met mensen op de foto te gaan. Ondanks het feit dat alle kaartjes waren uitverkocht lukte het Marga toch nog om vier kaartjes te bemachtigen. We hebben er vreselijk om gelachen, vooral omdat Marga, volgens Roué, al aardig “versurinaamst” was in de korte tijd dat zij er was.
Een schattig moment was het toen een jongen van een jaar of 15 kwam, hem zag en zei; Ahhh meneer Verveer, wat leuk dat ik u zie, ik wilde naar de show maar alles was uitverkocht maar nu zie ik u toch!! Hoe gaat het met uw kinderen?? Dit was zo ontroerend!!! Wij zaten er al een tijdje en hadden nog helemaal niet naar zijn kinderen gevraagd en deze jongen kwam net binnen en deed dit nagenoeg direct. De vrouw van Roué behartigt zijn zaken en zij was, evenals zijn kinderen, ook mee. De jongens hebben wij niet gezien omdat die in het zwembad waren maar zijn vrouw maakte regelmatig deel uit van het gesprek.
Na deze ontmoeting zijn we weer teruggegaan naar het hotel en heb ik rustig aan mijn koffer ingepakt en heb ik uitgecheckt. Ik had mijn kleding voor de terugweg uit de koffer gelaten en ben naar het zwembad gegaan. Daar heb ik lekker gezwommen, gelezen, gezwommen, gelezen, wat gebabbeld etc. en ben om vier uur naar de lobby gegaan om nog wat te eten.
We hadden afgesproken dat we om vijf uur bij de lobby zouden verzamelen omdat er een mogelijkheid bestond dat we eerder zouden moeten inchecken maar om vijf uur bleek dat niet iedereen aanwezig was. Er waren drie dames naar Torarica gegaan om te zwemmen en zij waren niet op tijd terug. Henk, de reisleider belde Michel op, de andere reisleider die in Torarica zat en vroeg hem om de dames te verzoeken z.s.m. terug te komen. Michel had hen wel gespot maar om de een of andere reden waren zij niet meer te zien toen hij ze terug wilde sturen. Om even over half zes besloot Henk om toch te vertrekken en Michel zou bij Eco blijven om hen op te vangen. Hun koffers bleven ook bij Eco en zij zouden een taxi moeten nemen om bij het vliegveld te komen.
Toen wij al een eind op weg waren kregen we het bericht door dat zij bij Eco waren aangekomen en op dat moment op weg waren naar het vliegveld. Er bleek een misverstand te zijn geweest over de juiste tijd van vertrek, zij dachten om zes uur, en waren zich wild geschrokken toen bleek dat wij al weg waren. Maar eind goed, al goed, ze waren toch nog op tijd op het vliegveld om gezamenlijk in te checken en hoefden niet achter te blijven.
Door de security gaan is nog altijd een dingetje op vliegvelden buiten Nederland. Alle spullen moesten in een bak op een band, schoenen moesten er apart op, horloges moesten af en dan roept tussendoor een beambte wat we allemaal moeten doen maar dat is nauwelijks verstaanbaar. Mijn rugtas werd eruit gepikt omdat mijn eigen waterfles was nog half vol. Ik kreeg de keuze om het direct op die plek op te drinken maar dan zou ik een boete krijgen of een stukje door te lopen. Ik dacht dat die man een geintje maakte maar hij was bloedserieus. Als ik het daar ter plekke op zou drinken zou ik de boel ophouden en dat kost geld, hahahahha, vreemde redenatie maar goed, ik ben toch maar een stukje doorgelopen en heb het daar opgedronken.
Het tijdstip van vertrek liet nog even op zich wachten omdat, net toen wij in moesten stappen, een noodweer losbarstte. Er werden bussen ingezet om iedereen droog over te krijgen van de vertrekhal naar het vliegtuig terwijl het maar een kippeneindje was. Toch was ik er heel blij mee want ik weet zeker dat we tot op onze huid toe nat waren geworden als we lopend naar het vliegtuig waren gegaan.
Er waren verschillende kinderen aan boord maar die hebben we absoluut niet gehoord, zij hebben de hele reis geslapen. Dat is wel het voordeel als je ‘s avonds laat vertrekt, dan zijn ze zó onder zeil. Omdat mijn plek in het vliegtuig behoorlijk krap zat, ik zat tussen 2 mannen in, 1 behoorlijk stevige man en 1 man die extra ruimte van mij inpikte, ben ik na ca anderhalf uur op een andere lege plek gaan zitten, naast Annet. Annet was al bijna in slaap en vanwege de ruimte op die plek lukte het mij ook om toch zo’n 5 uurtje te slapen en ja, dan schiet de reis lekker op.
Toen we veilig waren geland op Schiphol begon iedereen te klappen. Dit was op de heenweg ook al gebeurd en kwam op mij een beetje vreemd over omdat ik dat al heel lang niet heb meegemaakt. Een mevrouw vertelde dat zij dat altijd doen omdat zij dankbaar zijn dat zij weer veilig thuis zijn gekomen. Ik vroeg haar nog of dit ook te maken heeft met het vliegtuigongeluk op Zanderij 25 jaar geleden, maar daar kreeg ik geen duidelijk antwoord op.
Op Schiphol konden we nog niet direct aanhaken aan de gate omdat er nog een vliegtuig van Arke stond. Toen we uiteindelijk uit konden stappen werden we door een batterij aan douaniers met honden opgewacht. Volgens de reisleider was dit nog niet de helft van het aantal wat er doorgaans staat. Ondanks het feit dat ik niet bang hoef te zijn omdat ik geen drugs vervoer was het wel imponerend want je weet tenslotte nooit of één of andere lolbroek er stiekem iets in heeft gedaan.
Mijn zakje zand is overigens weer meegekomen door de douane en staat inmiddels te prijken in mijn kast. De koffer is uitgepakt en het meeste is, buiten de was, alweer opgeruimd. Ik blijf het toch een wonderbaarlijk verschijnsel dat je in een vliegtuig instapt met heel veel mensen + bagage en een aantal uur later op een heel ander continent uitstapt.
Ton stond mij op te wachten op Schiphol met Milou en Jax. Dat was een leuke verrassing.
Ik ben blij dat alles goed is gegaan en dat ik weer veilig thuis ben. Nu lekker nagenieten door de foto’s te bekijken en alles weer even voorbij laten komen. Het was een onvergetelijke, leerzame reis!!
